|
 Küçük bir sırt çantası ile bindim otobüse Yalova’dan ayrılmak üzere... İstikamet Çanakkale! Saat gece yarısını çoktan geçmişti. Grup lideri Barış güler yüzüyle karşıladı otobüste, diğer yolcuları da selamladım; tanımıyor olsam da, onlar hafta sonu tatili arkadaşlarımdı. Otobüste, organizasyonla ilgili rezervasyon yaptırırken neden detaylı sorular sormadığım aklıma geldi birden. Ne hangi otobüsle gideceğimiz, ne de nasıl bir otelde kalacağımızla ilgili... Sonra cevabını kendi kendime buldum. Barış misafirlerini ağırlarken, tabi ki onlar için en iyisini düşünmüştür düşüncesiyle gelen güvenin verdiği rahatlıktı benimkisi. Nitekim de öyle gerçekleşti her şey... Arabalı feribota binince başladı muhabbetler. Güzel insanlar annelerinin yaptığı börek ve poğaçaları paylaştılar bizimle. Çaylar da Barış'tandı. Lezzetli atıştırmalar ve keyifli sohbetler uzayınca İstanbul'a ne de kısa sürede varmıştık. Oradan da misafirleri aldıktan sonra, yolumuza devam ettik. Sabahın ilk ışıkları ile uykumuzdan uyandığımızda altı saat çoktan geçmiş, Eceabat’a varmıştık bile… Birden otobüs durdu ve ne olduğunu anlayamadan Barış elinde bir poşetle geri döndü. Anında bütün otobüsü saran sıcacık pofidik simit kokusu, kendimizi o anda denizin kıyısındaki çay bahçesine atmamıza neden oldu. Yeni bir güne bu huzurla uyanmanın verdiği mutluluk; paha biçilemez bir değerdir bir şehir insanı için…
 Tekrar otobüsümüze binip Kabatepe’ye doğru yol aldık. Limanda bizi karşılayan tekne 1915 Çanakkale savaşından kalan çok sayıda savaş batığına doğru seyre çıktı. Muhteşem mavinin ve yeşilin eşsiz tonlarında ilerlerken, hayal kurmak ve ruhsal derinliklere dalmak bence denizin derinliklerine dalmadan önceki hazırlık aşamasıydı. Dalış Eğitmeni H. Caner Taşçı’nın liderliğinde tüm gün gerçekleştirilen eğitimler ve dalışlar, heyecanla derinliklerde görülen ilginç batık sohbetleri; hepimizin gündelik hayattan sıyrılarak kendimizi doğaya bırakmanın coşkusuna bıraktı yerini. Öğle yemeğini teknede yemenin keyfi de bir başkaydı… Bir yandan Anzak Koy’unu denizden izlerken, diğer yandan da dalgıçların bir bir su yüzünden batıklaa doğru süzülüşlerine şahit olduk. Havanın kararmasıyla Eceabat’a geri dönerken, akşam yemeği için sabırsızlanıyorduk. Grup liderinin doğru seçimi sayesinde, eşsiz lezzetiyle mezeler ve boğazın derinliklerinden çıkan muhteşem balıklar, midemizin derinliklerine yerleştiler.
http://www.limanrestaurant.net/
Otelimize yerleşip ertesi günün bizleri neler beklediğinin heyecanı ile uyuya kalmışım. http://canakkale.tatilacentesi.com/otelDetay.asp?id=83&ilce=eceabat&otel=Eceabat_Hotel_TJS_Tur
 Ertesi gün oteldeki kahvaltımızın ardından Kabatepe Limanı’nda bekleyen teknemize vardık. Denemekte geç kaldığımı hissettiğim şnorkel ve maske ile turkuvaz mavisi denizin diplerine bakarken; yıllar öncesinde gömülen gemi batıklarına yani tarihe bu kadar yakın olmanın ürpertici güzelliği beni heyecanlandırdı.
 Dalışların ardı arkası kesilmiyordu. Dalgıçlar malzemelerini hazırlarken ben de onları büyük bir huşu içinde izliyordum. Kıyafetleri özenle kuşanıp, ekipmanlarını titizlikle hazırlıyorlardı. Ne güçlü bir disiplin diye düşündüm ve gıptayla seyrettim…
Akşama doğru yola çıktığımızda içiminde neşe, tatlı bir yorgunluk ve keyif vardı. Tekirdağ’da köfte yemeyi de unutmadık. Ardından yol boyunca uyku hepimize iyi gelmişti. ‘’kaçış planı’’ grubunun kurucusu Barış Baran Taner’e, Dalış Eğitmeni H.Caner Taşçı’ya ve geziye katılan güzel insanlara çok teşekkür ederim. Biri bile eksik olsa, eminim bu kadar keyifli geçmezdi bu tatil…
Bir sonraki gezide fotoğraf makinenizi ve sırt çantanızı alıp bize katılın derim. O zaman iş günleri daha katlanabilir oluyor.
http://www.facebook.com/group.php?gid=17431750012&ref=ts
|
Bu yorumun beslemesine abone olun